Lala, of Annabel vraagt even aandacht aan Yana. Anabel is hier inmiddels alweer ruim een jaar oud. De paarden hebben de hele zomer zich te goed kunnen doen aan gras en klaver. Voor mij was het een heel vreemd jaar. Voor het eerst sinds 2004 dat ik bijna drie maanden in het noorden aan het werk was. Ik ben tussendoor wel op de boerderij geweest en heb een hoop kunnen bouwen (nieuwe manege, toiletten en douche, electra enzovoort) en was op tijd terug om het hooi te organiseren. Maar toch...Yana heeft het met het team hier verder fantastisch doorgedraaid en dat liet me zien dat als je het organiseerd met de mensen, je af en toe ook een stapje de andere kant op kunt doen. Goed dan, dit was het voor vandaag. D'r komen binnenkort wel weer wat winter foto's op, maar voor nu is het mooi geweest. Nederland: gegroet!

Het is dan inmiddels weer herfst aan het worden en toen was er even tijd om naar de baai van Tighaya te gaan, zo'n 140 km van Yuzhno. Daar kan ik wel een week gewoon zitten en alleen maar kijken. De aanblik en de pracht van het landschap is als lucht, water en voedsel voor de ziel. Het is een plek waar je als mens helemaal in op gaat en dat doet enrom goed bij tijd en wijlen.

En dan door naar de volgende klus: stookolieslachtoffer rehabilitatie. Het stookolieslachtoffer centrum hier begint aardig vorm te krijgen. De laatste hand wordt nu gelegd aan essentiele infrastructuur en ondertussen wordt ook veel tijd besteed aan training van staf. Afgelopen herfst hebben zo'n 50 mensen een speciale Oiled Wildlife Capture cursus gevolgd en begint het aantal mensen met meer inzicht en ervaring toe te nemen. En maar hopen dat het nooit nodig is.

De kampstaf bestaat over het algemeen uit 6 tot 8 personen en verplaatst zich van de ene onderzoeks locatie naar de andere met jeeps en Russische legertrucks. Het kost ongeveer een halve dag om een kamp af te breken en ook weer een halve dag om een kamp op te bouwen. Boten, tenten, motoren, proviand en water, brandstof en een klein laboratorium worden door het team over het noordelijke deel van sakhalin vervoerd. Per jaar wordt per expeditie zo'n 6000 km afgelegd per sneeuwscooter (voorjaar sinventarisatie), boot en auto.

Het onderzoeksteam werkt in de noord-oostelijke kustlagunen van Sakhalin met vele meren en rivieren rijk aan vis en dat is de reden dat hier de Steller's zeearend voorkomt. Het weer is in de zomer redelijk onvoorspelbaar. Regen en mist kunnen een paar dagen voor troosteloos weer zorgen tot het opklaart en een brandende zon miljoenen muggen wekt die het werken in de moerassen tot een hel kan maken. En dan ook steeds maar oppassen voor bruine beren, die regelmatig jonge, nog net niet vlieg-vlugge arenden verschalken en waar van we niet zeker weten of ze niet ook eens een hapje onderzoeker willen proberen...

Werken met zeearenden is altijd een beetje oppassen. De grote snavels en de uit de kluiten gewassen klauwen kunnen een aardige krabbel uitdelen. De Japanse ornitholoog en dierenarts
dr. Keisuke Seito komt ook jaarlijks naar Sakhalin en assisteerd dr. Masterov met zijn veldwerk. Dr. Seito organiseert het telemetrie onderzoek in Hokaido, waar tientallen vrijwilligers 's winters zeearenden opsporen met speciale antennes.

Het handelen van een jonge arend moet snel gebeuren om de verstoring zoveel mogelijk te beperken. Aan de hand van de telemetrie gegevens is veel bekent geworden over het mirgatie gedrag van de zeearenden, die over het algemeen op de Zuidelijke Kurilen en aan de noor-kust van Hokaido (Japan) overwinteren.
Ook wordt er DNA materiaal verzameld om te kijken naar verschillen en overeenkomsten tussen de verschillende Steller's Zeearenden groepen in het Russische Verre Oosten.

Net voor dat de jonge zeeraenden vliegvlug zijn, worden de nesten bezocht en de jongen voorzichtig gevangen. Op deze manier kan de sexe bepaald worden en worden de jonge vogels voorzien van ringen en in een aantal gevallen van een super lichtgewicht radiozender.

Tja , en dan is het ene kamp afgelopen, en dan begint het volgende: Steller's Zeearenden.
Dr. Vladimir masterov doet al meer dan 25 jaar onderzoek aan Steller's Zeearenden en heeft op Sakhalin een groot deel van de broedpopulatie in kaart gebracht. Ongeloofelijk intensief veldwerk waar Masterov heel veel energie en tijd aan kwijt is.

Deze foto is niet op Sakhalin genomen, maar vanaf de kust kon af en toe het fluken worden waargenomen. De onderzoekers konden aan het unieke vlekken patroon op rug en staart individuen van voorgaande jaren herkennen. Inmiddels hebben diverse onderzoeks teams een catalogus van meer dan 120 grijze walvissen samen kunnen stellen.

Een gray gentle giant in z'n element, gefotografaeerd voor de kust van Sakhalin. Ik heb ze zelf niet zo zien springen. Maar de aanblik van hun blows en de massieve lijven die moeiteloos door het koude zeewater heen glijden bezorgde al kippevel.

Enigzinds flatterend was de benaming "Petersburg 2" (dubbelklik op foto voor vergroting)

Hotel (P)Hilton, het meest luxueuse veldkamp ooit! Boeken kan....

Koppie-koppie! De hoofden bij elkaar gestoken, het hoofd niet op hol laten gaan bij hoofdbrekende problemen, elkaar niet voor het hoofd stoten en de hoofdzaken van de bijzaken gescheiden houden ondanks hoofdelijke aansprakelijkheid. Wat een inkopper: Roman en Peter, they did it!

Twee maanden lang omringd door stilte, ruimte en natuur. Af en toe een rendier herder die op zoek was naar een deel van zijn kudde die ergens op de toendra hun kostje bij elkaar scharrelden. Een eilandje van mensen vanuit alle windstreken bij elkaar gekomen.

Observatie teams aan de kust, een speciaal commando team in het kamp en een acoustisch team met high-tech apparatuur konden hun werkzzamheden beginnen. Alleen het weer kon het onderzoek nog bederven. In het noorden van Sakhalin is het weer zo veranderlijk als wat, wat als een zonnige dag begint, kan binnen vijf minuten omslaan naar een grauwe mist die dagen, en soms weken lang aan houd.

Ons A-team: rauwe doordouwers uit Nogliki die met een hoop gevloek en getier maar wel in noodtempo hielpen met het opbouwen van het kamp. Mist, kou, sneeuw en regen mocht niet deren, wij waren binnen een week klaar met de constructie. De onderzoekers konden komen!

In Nogliki moesten office-containers en generatoren opgeladen worden en op transport naar Piltun gezet. De mobilisatie was 20 mei, maar het goot drie dagen lang van de regen. De federale weg van Nigliki naar Okha was afgesloten. De combinatie van snel dooiende sneeuw en aanhoudende regen hadden de zandweg in een gigantische blubberpoel veranderd. Maar uiteindelijk kon er toch gereden worden. Op kritieke punten hadden we backups in de vorm van bulldozers die als de nood aan de man zou komen, de trailers los kon trekken. Het convooi (12 trailers) bereikte gelukkig zonder vast te komen zitten veilig de kamplaats. De toegangsweg die we schoon hadden laten maken was in een veel betere conditie dan de federale weg. De containers waren binnen anderhalve dag geplaats en de generatoren snel aangesloten. Douches, toiletten, een keuken-mess tent, een radio basis en kantoor modules moesten ook nog opgezet worden. We hadden hiervoor zo'n anderhalve week uitgetrokken.
Het grootste puzzelstuk bleken de kantoormodules (3) die geleverd waren zonder bouwtekening. Dat kostte wat hoofdbrekens om die opgezet te krijgen.

Vlak aan de kust vonden we een duinvaleitje dat groot genoeg leek om het kamp op te bouwen. De bulldozers haalden zo'n anderhalve meter dikke sneeuwlaag weg en voila, daar lag onze kampplaats. Omringd door niets dan stilte, sneeuw en een ijzig bevroren zee.

Een 25 kilometer lange zandweg dwars door de toendra voert naar de kust van Piltun, Daar moest in mei 2010 een kamp worden opgezet vanwaaruit onderzoekers het gedrag van walvissen konden bestuderen. Er zouden maximaal zo'n 40 mensen voor de duur van 2 maanden moeten worden gehuisvest. Het bouwen van het kamp, de logistiek en veiligheid van de onderzoekers was de verantwoordelijk van mij collega Roman en mij. Omdat het lang kan doorwinteren in het noorden van Sakhalin, leek het er op dat de sneeuw in mei nog niet weg zou zijn. Dus werd er met zwaar materiaal begonnen met het schoonschuiven van de weg.

In april 2010 voor mijn werk naar het noorden en per helicopter (voor de liefhebbers een MI-8) een weg zoeken die helemaal ondergesneeuwd lag. Die weg hadden we half mei hard nodig om walvissen onderzoekers hun werk te kunnen laten doen.