Eind september begon het al aardig koud te worden en hadden we regelmatig nachtvorst. De eerste sneeuw viel net voor de demobilisatie. Gelukkig was het maar een klein laagje dat snel weer wegsmolt. Het was snel inpakken en wegwezen voodat de weg veranderde in een klei-en-zand brei waar geen doorkomen aan is. Nu is het weer lekker weer, zonnig en zelfs even warm: Indian Summer of " Babija Letam" zoals de russen het hier noemen (zomer van de vrouwen). Alle materialen schoongemaakt, gerepareerd en gereviseerd opgeslagen. En wachten maar op het nieuwe seizoen.

Dit jaar hadden we te maken met een groepje nieuwsgierige bruine beren. Op een bepaald moment hadden we er zo'n 4 in een kilometer rond het kamp zwerven. Eentje was bepaald niet bang uitgevallen en verkende een paar avonden de directe omgeving van het kamp. We hadden twee honden die zomaar waren komen aanlopen en die attendeerden ons met hun geblaf op de aanwezigheid van de beer. Bruintje liet zich in alle pracht en praal zien, maar toen hij op de honden afsprong en daarna een poging waagde in onze richting werd het me te gortig. Twee lichtsignalen waren nodig om hem te verjagen. Uit voorzorg kwamen toen twee gespecialiseerde jagers uit Yuzhno-Sakhalinsk over voor een week. Zij observeerden de beren en brachten hun slaapplekken in kaart. De jagers waren uitgerust met speciale rubber kogels om beren te verjagen die te dicht bij het kamp kwamen. Gelukkig bleek dit alles niet nodig te zijn: de licht kogels die we hadden afgevuurd bleken al afdoende te zijn geweest. De beren bleven op een veilige afstand en concentreerden zich verder op de zalm en de overvloed aan bessen op de toendra.

De grijze walvissen komen dicht bij de kust om in het ondiepe water te fourageren. Van de zeebodem happen ze zand waar ze allerlei benthos uit filteren met hulp van hun baleinen. Zo "grazen" ze hele stukken kustlijn af op zoek naar voedsel. Vaak leek het of de walvissen voelden dat we langs de kustlijn reden met onze jeep. Had ik net mijn camera en statief opgesteld, draaiden ze weg van de kust en zwommen naar dieper water. Soms bleven walvissen gewoon op hun plek en had ik het gevoel alsof ze ons aan het observeren waren. In het ondiepe water zwommen meestal moeders met hun kalf, weg van het diepe water waar de kalveren een potentiele prooi zijn voor orkas. Ook zagen we dat de walvissen in het ondiepe water de molusken en parasieten die op hun huid groeien probeerden kwijt te raken door met hun rug en kop over de zeebodem te schuren. En eind augustus, begin september begint de hofmakerij. Met een hoop gespatter, gezwaai met staarten en voorvinnen wervelen de walvissen om elkaar heen. De kalveren moet oppassen om niet in het gedrang geplet te worden. In deze tijd worden de jonge walvissen gespeend en drinken niet langer melk bij hun moeder.

Twee groepen waarnemers bestudeerden elke dag (voor zover het weer het toeliet) het aantal walvissen in het monitoring gebied. Bij wijze van experiment heb ik dit jaar van de kust met een sterk teleobjectief wakvissen gefotografeerd. Het unieke vlekken patroon op rug en staart maakt het mogelijk walvissen individueel te onderscheiden. Vanaf een speciaal onderzoekschip werkte een team dat satelietzenders op walvissen bevestigde om zo hun verdere verspreiding en migratie patroon te kunnen volgen. Weer een ander team werkte met een kleine rubberboot en nam foto's en huid en spekmonsters voor DNA analyse.

Van eind july tot begin october hebben we opnieuw in het noord-oosten van Sakhalin een tijdelijk kamp gebouwd, van waar grijze walvis waarnemers de aantallen en verspreiding van deze soort bestuderen. Dit onderzoek wordt ondersteund door SEIC en ENL. Het kamp was een stuk kleiner in vergelijking tot vorig jaar: deze zomer werkten er in totaal 10 mensen in Piltun.

Het hele team bij elkaar (klik voor vergroting). Het ontruimen van de hangar, het laden en transport van het materiaal en het opzetten van de spullen duurde bij elkaar 1 uur en 28 minuten (let wel, niet alle equipment werd gemobiliseerd). Het afbreken van alle spullen nam nog geen 33 minuten in beslag en binnen het uur lag en stond alles weer op zijn plaats en kon de drill worden afgeblazen. Mijn collega Timohei (bovenste foto, midden) maakte een deel van deze foto reportage. Yes!!!

Een blik in een van de stabilisatie tenten: grote kooien zijn bedoeld om zwanen en ganzen te huisvesten. De tent is op de foto niet afgesloten om een beeld te geven van de ruimte. Ook leerden we de ruimte van de hangar beter te gebruiken. Steve en Yuriy, de managers van de hangar kwamen ook met heel bruikbare suggesties en oplossing voor efficienter ruimte gebruik.

Klik op de bovenste panorama foto voor een groter beeld.

Het team ging heel voortvarend te werk. In werkelijk no time werden de 7 X 12 X 3 meter tenten opgezet, en konden geklokt worden om 23 minuten per tent (!). Volgens mij kan menig leger officier daar jaloers op zijn. Paralel werden speciale zwembaden opgebouwd die later in de rehabilitatie van stookolieslachtoffers dienen om de vogels te testen op hun waterdichtheid. Ook die wondertjes van technisch vernuft stonden binnen een vloek en een zucht en ik moest mijn tijdsinschatting per onderdeel bijstellen: er werd veel sneller gewerkt dan ik had ingeschat.

Tijdens een olieramp is het heel belangrijk dat er snel gewerkt wordt, zeker als er stookolieslaschtoffers zijn. Vaak zijn met olie besmeurde vogels onderkoeld en hebben olie in zich opgenomen. Speciaal opgeleide capture teams zorgen voor het opsporen en vangen van olied wildlife, die daarna zo snel mogelijk worden overgebarcht naar het centrum in Prigorodnoye. In speciaal verwarmde tenten worden de vogels eerst gestabiliseerd en vervolgens gewassen.

Op zaterdag 19 maart hadden we een deployment training van een gedeelte van het oliestookslachtoffer centrum in Prigorodnoye, Sakhalin. Aan de training namen 28 mensen deel en het doel was de groep te leren hoe materiaal (tenten, opvang basins ed.) moesten worden opgezet. De training was bedoeld om een beeld te krijgen van hoeveel mensen nodig zijn voor het opzetten van de faciliteiten en hoeveel tijd dit zou kosten. Een deel van de vehicle hangar werd hiervoor ontruimt en na een korte briefing van collega Alexander werd om 09.00 met de klus begonnen.

Tja, en dan begint de ellende in Japan. Frank en ik hebben een hot-line en houden elkaar op de hoogte. Het menselijke leed wat veroorzaakt werd door ongekende natuurkrachten is onmogelijk te bevatten. Reuters, BBC, TAS en Al Jazeera verzorgen een onophoudelijke stroom van berichten waar we hier op in tappen om in inschatting te maken van wat ons hier te wachten staat in geval van fallout. Per slot zijn we zo'n 800 km verwijderd van Fukushima. Vandaag met Yana knopen doorgehakt en voor allemaal PPE gekocht: Drager full face masks, Tyvek coveralls en een stevig voorraad jodium pillen. We hebben nu de tijd om voorbereidingen te treffen. Extra waterbakken naar binnen gehaald, zodat we een reserve voorraad hebben van 3000 liter (de paarden drinken per dag met elkaar 300 liter). Om alles in het geval van fallout binnen te houden, gaan we morgen hooi voor een week in de stallen opslaan. Het overig hooi ligt buiten afgedekt, maar we gaan dat nog beter inpakken zodat het niet in aanraking kan komen met eventuele radioactieve neerslag. Misschien allemaal onnodig, misschien allemaal juist heel nodig. Ik weet het niet...De paarden vinden die gele pakken in ieder geval erg interessant....

God Save Japan!

Na een geweldig weekend (6-7-8 Maart) sneeuw en ijs, waarin de winter zich in alle varieteiten toonde, terug naar de paarden. Een sneeuwstorm maakte het onmogelijk om eerder terug te gaan naar Yuzhno zodat we met z'n allen besloten een extra nachtje te blijven. Maar goed ook, omdat de uitvalswegen de volgende dag aardig dichtgesneeuwd waren. Met daglicht is dat beter in te schatten dan in het half donker.

Lala, of Annabel vraagt even aandacht aan Yana. Anabel is hier inmiddels alweer ruim een jaar oud. De paarden hebben de hele zomer zich te goed kunnen doen aan gras en klaver. Voor mij was het een heel vreemd jaar. Voor het eerst sinds 2004 dat ik bijna drie maanden in het noorden aan het werk was. Ik ben tussendoor wel op de boerderij geweest en heb een hoop kunnen bouwen (nieuwe manege, toiletten en douche, electra enzovoort) en was op tijd terug om het hooi te organiseren. Maar toch...Yana heeft het met het team hier verder fantastisch doorgedraaid en dat liet me zien dat als je het organiseerd met de mensen, je af en toe ook een stapje de andere kant op kunt doen. Goed dan, dit was het voor vandaag. D'r komen binnenkort wel weer wat winter foto's op, maar voor nu is het mooi geweest. Nederland: gegroet!