Eind september begon het al aardig koud te worden en hadden we regelmatig nachtvorst. De eerste sneeuw viel net voor de demobilisatie. Gelukkig was het maar een klein laagje dat snel weer wegsmolt. Het was snel inpakken en wegwezen voodat de weg veranderde in een klei-en-zand brei waar geen doorkomen aan is. Nu is het weer lekker weer, zonnig en zelfs even warm: Indian Summer of " Babija Letam" zoals de russen het hier noemen (zomer van de vrouwen). Alle materialen schoongemaakt, gerepareerd en gereviseerd opgeslagen. En wachten maar op het nieuwe seizoen.

Dit jaar hadden we te maken met een groepje nieuwsgierige bruine beren. Op een bepaald moment hadden we er zo'n 4 in een kilometer rond het kamp zwerven. Eentje was bepaald niet bang uitgevallen en verkende een paar avonden de directe omgeving van het kamp. We hadden twee honden die zomaar waren komen aanlopen en die attendeerden ons met hun geblaf op de aanwezigheid van de beer. Bruintje liet zich in alle pracht en praal zien, maar toen hij op de honden afsprong en daarna een poging waagde in onze richting werd het me te gortig. Twee lichtsignalen waren nodig om hem te verjagen. Uit voorzorg kwamen toen twee gespecialiseerde jagers uit Yuzhno-Sakhalinsk over voor een week. Zij observeerden de beren en brachten hun slaapplekken in kaart. De jagers waren uitgerust met speciale rubber kogels om beren te verjagen die te dicht bij het kamp kwamen. Gelukkig bleek dit alles niet nodig te zijn: de licht kogels die we hadden afgevuurd bleken al afdoende te zijn geweest. De beren bleven op een veilige afstand en concentreerden zich verder op de zalm en de overvloed aan bessen op de toendra.

De grijze walvissen komen dicht bij de kust om in het ondiepe water te fourageren. Van de zeebodem happen ze zand waar ze allerlei benthos uit filteren met hulp van hun baleinen. Zo "grazen" ze hele stukken kustlijn af op zoek naar voedsel. Vaak leek het of de walvissen voelden dat we langs de kustlijn reden met onze jeep. Had ik net mijn camera en statief opgesteld, draaiden ze weg van de kust en zwommen naar dieper water. Soms bleven walvissen gewoon op hun plek en had ik het gevoel alsof ze ons aan het observeren waren. In het ondiepe water zwommen meestal moeders met hun kalf, weg van het diepe water waar de kalveren een potentiele prooi zijn voor orkas. Ook zagen we dat de walvissen in het ondiepe water de molusken en parasieten die op hun huid groeien probeerden kwijt te raken door met hun rug en kop over de zeebodem te schuren. En eind augustus, begin september begint de hofmakerij. Met een hoop gespatter, gezwaai met staarten en voorvinnen wervelen de walvissen om elkaar heen. De kalveren moet oppassen om niet in het gedrang geplet te worden. In deze tijd worden de jonge walvissen gespeend en drinken niet langer melk bij hun moeder.

Twee groepen waarnemers bestudeerden elke dag (voor zover het weer het toeliet) het aantal walvissen in het monitoring gebied. Bij wijze van experiment heb ik dit jaar van de kust met een sterk teleobjectief wakvissen gefotografeerd. Het unieke vlekken patroon op rug en staart maakt het mogelijk walvissen individueel te onderscheiden. Vanaf een speciaal onderzoekschip werkte een team dat satelietzenders op walvissen bevestigde om zo hun verdere verspreiding en migratie patroon te kunnen volgen. Weer een ander team werkte met een kleine rubberboot en nam foto's en huid en spekmonsters voor DNA analyse.

Van eind july tot begin october hebben we opnieuw in het noord-oosten van Sakhalin een tijdelijk kamp gebouwd, van waar grijze walvis waarnemers de aantallen en verspreiding van deze soort bestuderen. Dit onderzoek wordt ondersteund door SEIC en ENL. Het kamp was een stuk kleiner in vergelijking tot vorig jaar: deze zomer werkten er in totaal 10 mensen in Piltun.

Het hele team bij elkaar (klik voor vergroting). Het ontruimen van de hangar, het laden en transport van het materiaal en het opzetten van de spullen duurde bij elkaar 1 uur en 28 minuten (let wel, niet alle equipment werd gemobiliseerd). Het afbreken van alle spullen nam nog geen 33 minuten in beslag en binnen het uur lag en stond alles weer op zijn plaats en kon de drill worden afgeblazen. Mijn collega Timohei (bovenste foto, midden) maakte een deel van deze foto reportage. Yes!!!

Een blik in een van de stabilisatie tenten: grote kooien zijn bedoeld om zwanen en ganzen te huisvesten. De tent is op de foto niet afgesloten om een beeld te geven van de ruimte. Ook leerden we de ruimte van de hangar beter te gebruiken. Steve en Yuriy, de managers van de hangar kwamen ook met heel bruikbare suggesties en oplossing voor efficienter ruimte gebruik.

Klik op de bovenste panorama foto voor een groter beeld.